Jak poradzić sobie z poczuciem zagubienia i brakiem pasji?

Mam nadzieję że jeszcze zerkniesz w ten wątek i to przeczytasz. Jesteśmy w podobnym wieku. I jeszcze trzy lata temu byłem w być może nie takiej samej, ale miejscami podobnej sytuacji. Kończyłem szkołę średnią z garstką znajomych, z którymi spotykałem się 2/3 razy do roku. Nie potrafiłem za bardzo zagadywać do dziewczyn, nie widziałem perspektyw w swoim życiu, nie byłem w stanie się niczym zainteresować, jedyne co robiłem to grałem na komputerze i spałem. Dzisiaj jestem w zupełnie innym miejscu. Nawet nie zdajesz sobie sprawy że zrobiłeś już wiele dla siebie. Jesteś o krok do przodu omijając tag przegryw. Nie uważam że ludzie z tego tagu są w całkowitym błędzie - bo w niektórych kwestiach na linii kobieta-mężczyzna mają rację. Aczkolwiek przedstawiają swoje argumenty w tak skrajny, że aż toksyczny sposób. Sprowadzają wiele sytuacji społecznych do poziomów wręcz absurdalnych. W pewnym momencie w każdej kobiecie na ulicy widziałem p0lke, a w kobiecie z dzieckiem, samotną matkę która pewnie miała badboya który ją zostawił dla lepszej. Na tym tagu ludzie zwyczajnie ciągną się wzajemnie w dół, jeden drugiego trzyma za nogi żeby przypadkiem nie zaszedł w życiu za daleko. Po zablokowaniu tego tagu, kiedy miałem tu jeszcze konto, dostrzegłem jak mocno drenowało mi to mózg. I tobie polecam to samo, zablokuj i w ogóle tam nie zaglądaj. Skoro nie masz nic do stracenia to chyba tyle możesz dla siebie zrobić? Drugim krokiem jest twoja świadomość bycia w ch--owej sytuacji. Nie mam potrzeby Cie oszukiwać, bo to fakt, jesteś w ch--owej sytuacji. U mnie ta świadomość pchnęła mnie do szukania kontaktów z ludźmi. Ale ludzie żyją w grupkach i to zamkniętych. Nie jest łatwo wkręcić się do czyjejś grupki, a to dzięki grupce łatwiej znaleźć sobie choćby dziewczyne, wspólne tematy i być może nawet jakieś zainteresowania. I nie będę Ci gadał o spotkaniach na planszówki, o zapisywaniu się do kółek różańcowych, na kursy tańca i tak dalej, bo samemu takie rzeczy wyśmiewałem. Być może jest w tym jakieś wyjście, ale wątpie żeby w takich kręgach łatwo było znaleźć to czego sie szuka. Machniesz ręką na tą propozycję, ale doczytaj do końca. Masz mature, zapisz się na studia. Nawet gówno kierunki potrafią być ciekawe, a przede wszystkim darmowe, no i w dodatku mało wymagające – uwierz że przejście przez właśnie takie gówno kierunki jest łatwiejsze niż skończenie szkoły średniej. Historie o wymagających wykładowcach i kolosach nie do zaliczenia biorą się z poważnych kierunków, głównie politechnicznych, a nie kierunków pokroju zarządzania. Popatrz oferty w swoim/sąsiednim mieście, pójdź na studia dzienne a nie weekendowe. Na weekendowych siedzą ludzie zajęci w tygodniu, a więc tacy którzy mają już ułożone życie, z kolei na dziennych tacy którzy mają od nadmiaru wolnego czasu – czyli tacy jak ty. Jest luty, na wakacje składa się papiery, masz ponad 4 miesiące na ogarnięcie się, przetworzenie mojej propozycji i zorientowanie się co dalej. Studia są nieobowiązkowe, możesz w każdej chwili zrezygnować, ale mimo że będziesz miał taką ochotę na początku to z czasem zauważysz że było warto. Na studiach już z górki, wystarczy szukać dużych skupisk ludzi z twojej grupy, nawet tych palących, ci zwykle są najbardziej ogarnięci życiowo (pro-tip nie musisz palić fajek żeby z tymi ludźmi gadać, mają to w dupie, a nawet jeśli nie to będziesz miał z nimi temat do gadania bo cię pewnie będą zachęcać do palenia). Jeśli nie jesteś w stanie zainteresować innych swoją osobą, to pamiętaj że inni też nie zaczynają rozmów od przedstawienia się i mówienia o swoich celach życiowych. Po prostu zacznij narzekać na wykładowców, bo na pewno trafi się jakiś ciulowy i później gadka pójdzie z górki. Znajdziesz znajomych, przez znajomych możliwości na poznanie dziewczyny i tak dalej. Niestety wiem mniej więcej co czujesz i zapewne po przeczytaniu tego masz ochotę stwierdzić, że gadam głupoty, że to ci nic nie da, a bo to, a bo tamto. Też tak miałem. Szansa na to że pomyślisz nad moją propozycją sa marne, ale nie zerowe. Wszystko co Ci piszę jest realne do zrobienia, ale zwyczajnie wymaga czasu i cierpliwości – wspomniałeś że i tak czeka Cie 50 lat zap---olu – więc co masz do stracenia przez 3 lata studiów (z których i tak możesz zrezygnować)? Lepiej siedzieć w miejscu i nic nie zrobić, a później się użalać na wykopie? Właśnie. Nie próbuje Ci dogryźć, ale zmotywować do działania. Propo terapii – po twojej opowieści samemu dostrzegam jaka bije od Ciebie zaniżona samoocena. Jest poniżej dna. Do tego kolejne twoje problemy o których pisałeś i te o których nie wiem. Spójrz na to w taki sposób, że jak złamiesz sobie rękę czy nogę, to nie idziesz pytać na wykopie co zrobić, ani nie stwierdzasz że „jakoś to się zagoi, jestem i tak beznadziejny, po co mi sprawna noga” tylko idziesz do szpitala, docelowo do chirurga który Ci tą nogę wrzuca w gips. Analogicznie, jak masz serie problemów ze zdrowiem psychicznym to gibasz do psychoterapeuty. Poczytaj opinie o terapeutach w twoim miescie, zadzwon do tego który ci przypadnie do gustu i zwyczajnie spytaj się o zapisanie na pierwszą wizytę. Ci ludzie wiedzą jak się do Ciebie odzywać i nie wyśmieją Cie, a Ci pomogą. Znajomym, rodzinie, nikomu nie musisz nic mówić. W razie czego wkręcaj wszystkich dookoła że byłeś w sklepie, albo gdzieś tam. W razie pytań uderzaj i powodzenia. Gdyby to były simsy, to chętnie wziąłbym Ciebie jako postać i Tobą pokierował, ale niestety to życie. Twój los leży w twoich rękach, ja Ci dałem wyjście z którego możesz skorzystać, od Ciebie zależy czy coś z tym zrobisz. W końcu co masz do stracenia? Nic. A zyskać możesz wiele.