Jak gnębienie w szkole wpływa na dorosłe życie?

Za morderstwo należy się chłopakowi kara zgodna z prawem, dziewczyny szkoda. Ale w temacie mogę się wypowiedzieć z perspektywy osoby, która była gnębiona w szkole. Wiadomo, że sytuacja sytuacji nierówna, ale to jest koszmar. U mnie gnębienie zaczęło się jak miałem około 10 lat. Wcześniej miałem dużo kolegów, ale nie umiałem się bronić, więc wiele osób z gorszych miejsc wybrało sobie mnie za cel, a grupa za nimi. I zaczęło się żartowanie ze wszystkiego, izolowanie, alienacja, w pewnym momencie nawet nie podnosiłem wzroku z ziemi i się do nikogo całymi dniami nie odzywałem, bałem się że jak cokolwiek powiem, to będzie to kolejny powód do żartów. Trwało to w takim stanie z kilka lat, po których udało mi się znaleźć w sobie odwagę, żeby to zakończyć i dręczenie się skończyło. Przestałem reagować na docinki, a jednemu kiedyś walnąłem sierpa. Nadal nie byłem najbardziej lubiany i nadal rówieśnicy uważali mnie raczej za dziwaka, ale był spokój. Problem w tym, że od tamtego czasu minęło kilkanaście lat, a ja czuje się jakbym miał jakieś PTSD. Stresuje się w dużych tłumach, nie potrafię się otworzyć przed ludźmi, a jak poznaję nowe osoby to od razu podświadomie tworzę taką relację, że jest fajnie, ale mi podskocz to pogryzę. Podświadomie nie wierze, że ktokolwiek jest ze mną szczery, co przekłada się na to, że nie potrafię budować głębszych relacji. Nigdy nie opuszczam psychicznej "gardy", nie ufam nikomu, nie potrafię się "wyluzować", mogę wypić litr wódki a i tak nie zatańczę i będę ważył słowa. Przez to nawet jak uda mi się zbudować jakieś relację to prędzej czy później je tracę, bo chcę uwierzyć, że ktoś może mnie lubić tak po prostu. To jest gowno co niszczy człowieka i tego się nie da naprawić. Przecież to były tylko dzieci i głupie żarty. A to, że właśnie tobie zostało odebrane prawo do normalnego życia, ale to już mniejsza. #mlawa #przegryw